مدلسازی راکتور هیدروژناسیون برشهای c2 (استیلن) به روش tail end

اتیلن یکی از مواد اولیه پتروشیمی می باشد که در بیشترین مقیاس تولید می شود و طیف گسترد? مشتقات گرفته شده از آن، اهمیت این ماده را چند برابر کرده است. اتیلن معمولأ از طریق کراکینگ حرارتی خوراک های متفاوتی از قبیل اتان، نفتا و گازوئیل تولید می شود. به همراه این ماده با ارزش در طول فرایند کراکینگ مواد دیگری مانند استیلن تشکیل می شوند که سم کاتالیست های واحد پلیمراسیون در نظر گرفته می شوند و باید غلظت آنها به زیرppm 1 برسد. مجتمع پتروشیمی جم که بزرگترین مجتمع الفین جهان به شمار می آید سالانه 1324000 تن اتیلن تولید می کند. در نتیجه حجم بسیار زیادی استیلن باید از برشهای دو کربنه حذف شود. یکی از بهترین راه کارهای حذف استیلن، هیدروژناسیون آن می باشد. در این تحقیق واحد هیدروژناسیون استیلن در پتروشیمی جم مدلسازی شده است. این واحد به روش tail-end استیلن ها را حذف کرده و اتیلن تولید می کند. مدلسازی ریاضی به صورت دینامیک صورت گرفته و صحت مدل با داده های صنعتی بررسی شده است. با وجود متغیر بودن شدید ورودی های واحد در طول یک دوره کاری 360 روزه، مدل با تقریب خوب 10% توانسته است داده ها را پیش بینی کند و روند غیر فعال شدن کاتالیست ها را نیز مشخص سازد. در ادامه نمودار های مختلف در راکتورهای اول و دوم بررسی شده و با هم قیاس شده است. در آخر متغیر های موثر بر این فرایند از قبیل دمای ورودی راکتور و مقدار هیدروژن تزریقی بررسی شد. با توجه به پیش بینی های مدل ریاضی، در هنگام فعال بودن کاتالیست ها بهتر است با دمای بین 30- 35 درجه سانتی گراد کار کرد ولی با غیر فعال شدن کاتالیست ها دمای ورودی را باید افزایش داد و بین 40- 45 درجه سانتی گراد رساند. نکته قابل توجه دیگر این است که درصد تبدیل استیلن هنگامی که هیدروژن ورودی بیشتر از 180 کیلوگرم بر ساعت باشد، مستقل از هیدروژن ورودی می شود و هیدروژن اضافی صرف تبدیل اتیلن به اتان می شود که واکنش نا مطلوب محسوب می گردد.